Κλείνοντας τα μάτια ενός αγαπημένου μου ανθρώπου με Ρέικι!

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ

Θα σας γράψω για μια προσωπική εμπειρία ζωής, που συγκλόνισε με την δύναμη και την ιερότητά της το μέσα μου για πάντα!

Πριν από χρόνια, όταν πρωτομπήκα στον κόσμο του Ρέικι, βρέθηκε στα χέρια μου το βιβλίο «ΡΕΙΚΙ Η συμπαντική Ζωτική Ενέργεια», μέσα στο οποίο είχε ένα κεφάλαιο για το πώς μπορούμε να δώσουμε βοήθεια σε έναν ετοιμοθάνατο μέσα από το Ρέικι. Μελέτησα με πολύ περιέργεια τις πληροφορίες που έδινε και έκανα την εξής διαπίστωση μέσα μου: «Όταν η γιαγιά μου πεθαίνει, θέλω να είμαι δίπλα της!»

Εκείνη την στιγμή πήρα μία εσωτερική απόφαση.. Αισθάνθηκα ότι θα είμαι δίπλα της την στιγμή της μετάβασης και ένιωσα μέσα μου πώς αυτό είναι κάτι που οι ψυχές μας το θέλουν πολύ.. σαν να ήταν προκαθορισμένο να είναι έτσι! Σαν να υπήρχε μία αόρατη συμφωνία μεταξύ μας για αυτή την ιερή στιγμή και μόλις είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτό έτσι θα γίνει!

Και έτσι έγινε μετά από 4 περίπου χρόνια!

Στο μεταξύ κάθε συνάντηση που είχα με την γιαγιά μου ήταν μία συνάντηση από καρδιάς και πάντα διψούσε και ήταν ανοιχτή να παίρνει Ρέικι και άγγιγμα αγάπης, ιδίως στην περιοχή της καρδιάς! «Ρουφούσε» την ενέργεια του Ρέικι, την καθαρή ενέργεια της ζωής, χωρίς καμία αντίσταση και με απόλυτη ανοιχτοσιά και εμπιστοσύνη!

Πέρασε ο καιρός και η γιαγιά μου έχοντας βιώσει 90 έτη επάνω στην γη, ήταν έτοιμη να φύγει από την ζωή! Μέσα μου γνώριζα ότι εκείνη την Δευτέρα 16/1/17, εκείνο το μεσημέρι στις 15.00 έπρεπε να είμαι δίπλα της! Μαζί με την μητέρα μου και τον αγαπημένο μου, πήγαμε αμέσως κοντά της νιώθοντας πως αργότερα δεν θα είχαμε την ευκαιριά να πιάσουμε το ζεστό χέρι της και να χαιδέψουμε το μωρουδίστικο δερματάκι της! Εκείνη μας περίμενε.. καρτερικά.. με αργή, βαριά αναπνοή.. Σαν να μετρούσε κάθε δευτερόλεπτο! Βλέποντάς την με έπιασε ένας κόμπος στον λαιμό.. ήταν η συνειδητοποίηση του μικρού εαυτού μου ότι ένα τόσο αγαπημένο μου πρόσωπο φεύγει. Από το πιο βαθύ μέρος όμως του εαυτού μου, από τον Μεγάλο Εσώτερο Εαυτό μου, ήρθε μία υπενθύμιση.. «Είμαι εδώ για να βοηθήσω την γιαγιά μου να κάνει την μετάβαση με γαλήνη και αγάπη!» Κοίταξα ψηλά για να θυμηθώ την ανώτερη δύναμη που μας αγκαλιάζει.. Πήρα μια βαθιά αναπνοή και την πλησίασα για να ακουμπήσω πάνω της τα χέρια μου με αγάπη.. Θυμήθηκα το βιβλίο που είχα διαβάσει, έλεγε να δώσουμε Ρέικι στην καρδιά του ατόμου που φεύγει για να κάνει γαλήνια μετάβαση και στο κεφάλι για να γίνει η απελεύθερωση της ενέργειας προς τα πάνω.. Έτσι έγινε! Στην αρχή ένιωθα την ενέργειά της αργή, σταθερή, σαν να μετρούσε τις τελευταίες εμπειρίες μέσα από αυτό το σώμα.. Ακουμπώντας την καρδιά της συνδεόμουν βαθιά μαζί της, με την ψυχή της, και κάθε που ερχόταν εκείνος ο κόμπος στον λαιμό κοιτούσα πάλι ψηλά και θυμόμουν το φως.. Θυμόμουν πως ήμουν εκεί για έναν ιερό σκοπό, πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που θα μπορούσε να αντέξει ο μικρός μου εαυτός. Η μητέρα μου προσευχόταν δυνατά, ο αγαπημένος μου ήταν απέναντί μου δίνοντας κι εκείνος Ρέικι..

Μετά από λίγη ώρα, κάτι άλλαξε.. Ήταν σαν να αλλοιώθηκε ο χρόνος..σαν να μην υπήρχε χρόνος. Ήταν σαν να αλλοιώθηκε η πυκνότητα του χώρου.. σαν να πύκνωσε ο αέρας γύρω μας.. λες και ήμασταν μέσα σε ένα πολύ ισχυρό μαγνητικό πεδίο.. Κατάλαβα ότι ήρθε η στιγμή της μετάβασης.. Τους λέω ότι είναι έτοιμη να φύγει.. Άκουγα ακόμα πιο δυνατά τις προσευχές γύρω.. Με ακόμα μεγαλύτερη αγάπη, έδινα φως στην καρδιά της γιαγιάς μου και της έλεγα «Ευχαριστώ.. είσαι ελεύθερη!».. Ξαφνικά άνοιξε τα μάτια, μας κοίταξε, πήγε να κλάψει σαν να καταλάβαινε ότι μας αποχαιρετά και τότε το βλέμμα της στράφηκε προς τα πάνω.. η αναπνοή της σταμάτησε.. το πρόσωπό της άδειασε και τα μάτια της μείναν ανοιχτά σαν κρυστάλλινα μάτια μιας πανέμορφης κούκλας. Της έκλεισα τα μάτια.. με Ρέικι, με αγάπη.. έτσι όπως είχαμε συμφωνήσει.

Είδα την γιαγιά μου να πεθαίνει.. Ακουμπούσα την καρδιά της καθώς έφευγε.. Κι ενώ ένα μέρος του εαυτού μου ήταν έτοιμο να καταρρεύσει, το μεγαλύτερο και πιο αληθινό μέρος μου ήταν εκεί σε πλήρη παρουσία.. έβλεπε την θεϊκότητα μέσα στον θάνατο.. την αιωνιότητα μέσα στην στιγμή.. την αγάπη μέσα στην μετάβαση.. την ζωή μέσα στον θάνατο!

Νιώθοντας την γιαγιά μου καθώς έκανε την μεγάλη μετάβαση, πήρα ένα σπουδαίο μάθημα ζωής:

• Ένιωσα το μεγαλείο και την ομορφιά της ζωής μέσα μία ιερή στιγμή θανάτου!
• Αισθάνθηκα τον θάνατο ως μία ενεργειακή μετάβαση της συνειδητότητας από τον υλικό κόσμο προς μία κατεύθυνση άυλη, μα απόλυτα υπαρκτή και αισθητή στους εσωτερικούς μου δέκτες.
• Βιώσα την υπέρβαση του μεγαλύτερού μου φόβου.. του θανάτου αγαπημένων μου προσώπων.
• Ξεπέρασα το ταμπού του θανάτου.. μπορούμε να μιλάμε για τον θάνατο όπως μιλάμε και για την ζωή.. Είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που λέγεται Ύπαρξη!
• Αναγνώρισα πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε και να βοηθάμε τους αθρώπους γύρω μας και να είμαστε κοντά τους την στιγμή που φεύγουν με αγάπη και γαλήνη!
• Συνειδητοποίησα ότι κι εγώ μια μέρα θα φύγω και έψαξα μέσα μου: «Πώς θέλω να είμαι μέχρι τότε;», «Πώς θέλω να ζήσω;», «Πώς θέλω να πεθάνω;».. Συνειδητοποίησα πως θέλω να ζήσω και να πεθάνω χωρίς φόβο.. με αγάπη! Θέλω να ζήσω και να πεθάνω.. νιώθοντας γαλήνη και πληρότητα! Θέλω να ζήσω και να πεθάνω έχοντας γύρω μου ανθρώπους που αγαπώ! Θέλω να ζήσω και να πεθάνω, υπηρετώντας έναν ανώτερο, εσωτερό σκοπό!
• Ο χρόνος που αντιλαμβανόμαστε σε αυτή την διάσταση είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος, που μάς μαθαίνει να εκτιμούμε την κάθε μας μέρα, γιατί θα έρθει και εκείνη η μέρα που όλη αυτή η γήινή μας διαδρομή θα ολοκληρωθεί.
• Αναγνώρισα πώς η κάθε στιγμή έχει σημασία.. Κάθε στιγμή να είμαι συνειδητή, να εκφράζομαι ειλικρινά, να συγχωρώ, να δίνω αγάπη και να είμαι ανοιχτή στην αγάπη γιατί στο τέλος, όταν η αναπνοή μας τελειώνει, το μόνο που μετράει τελικά είναι η αγάπη που πήραμε και δώσαμε!
• Μέσα από την αγάπη, η ζωή συνεχίζεται! Η αγάπη που νιώθουμε για τις ψυχές που έφυγαν, τις κρατάει ζωντανές μέσα μας!!!